مجله آنگاه شماره ۴

معرفی

چشم‌انداز خیابان انقلاب، آزادی است؛

«خیابان انقلاب قدیمی‌ترین محور شرقی و غربی شهر تهران؛ در آغاز پایانی بود بر خندق ناصری و امروز به مدد حضور و شکل‌گیری مراکز مهمی چون دانشگاه تهران، دبیرستان البرز، پارک دانشجو، تئاتر شهر، تالار رودکی و تقاطع مهم چهارراه ولیعصر نقش ویژه‌ای در خاطره‌ی قرن گذشته‌ی ما ایفا می‌کند.»
خیابان انقلاب از آن خیابان‌هایی است که خاطره‌ی جمعی چند نسل را به دنبال دارد. از روزهایی که خیابان رضاشاه نام داشته تا به امروز که انقلابش می‌نامند. به قول فرزاد مقدم: «خیابان انقلاب با تصاویر زیادی همراه است: از خاطره کنکور گرفته تا کتاب و کافی‌شاپ و تظاهرات و دست آخر قرارمدارهای عاشقانه‌ی دانشجویی».
آنگاه شماره‌ی۴ با نوشتاری از حسین شهرابی درخصوص اهمیت خیابان انقلاب و ضرورت گفت‌وگو درباره‌‌ی آن آغاز می‌شود و ذهن خواننده را با چرایی انتخاب این موضوع آشنا می‌سازد. کمی جلوتر نام سیدفرید قاسمی به چشم می‌خورد که از «کوچ کتاب‌فروش‌ها» نوشته است.
نمی‌توان از انقلاب و کتاب‌فروشی‌های آن گذر کرد و کتابخانه‌ی طهوری را نشناخت؛ فاتح صهبا در مقاله‌ی «این خانه سیاه نبود» یادی از سیدعبدالغفار طهوری کرده که به‌راستی کعبه‌ی آمال چند نسل از اهالی فرهنگ و کتاب‌خوانی بود.
خیابان انقلاب روزهای تلخ و شیرین بسیاری بر خود دیده که روزهای انقلاب۵۷ از آن جمله است. روزهای آتش و فریاد؛ روزهایی که رعنا جوادی، کامران شیردل، عباس عطار و کاوه گلستان آن‌ها را ثبت کرده و بخشی از آن در این شماره‌ی آنگاه به چاپ رسیده است.
هنوز هم وقتی در انقلاب قدم می‌زنی حضور دانشجویان و صدای بحث و جدل کردن‌های‌شان از پوسته‌ی خیابان جدانشدنی است. سعید رفیعی‌منفرد نیز در این شماره به دانشکده هنرهای زیبا و دانشجویانش پرداخته که با چند عکس از دانشکده‌ی سال‌های ۸۵-۸۶ همراه شده است.
شماره‌ی خیابان انقلاب حرف‌های بسیاری برای گفتن دارد که به نگاه مخاطب وسعت می‌بخشد، از گرافیتی‌های خیابان انقلاب گرفته تا عشق‌های دانشجویی.
شماره‌ی چهارم آنگاه در پاییز۹۶ به سردبیری آرش تنهایی درقطع وزیری به چاپ رسیده و با کاغذ دوستدار محیط‌زیست تولید شده است.